Zo’n jaar geleden werden we eigenlijk helemaal geleefd. Veel visite, zelf op pad gaan en veel, heel veel etentjes. Erg gezellig en tegelijk ook erg confronterend. Je wist dat na zo’n gezellige etentje een niet onvermijdelijke afscheid zou gaan volgen.
Dat afscheid is nemen is blijkbaar een vak apart. Jammer genoeg hoe goed je ook je best ook doet, hebben een aantal mensen niet in de gaten dat het voor ons ook niet alleen vermoeiend is geweest, maar ook heel moeilijk. Dat het zo is dat het lijkt alsof je geen sturing meer hebt over je eigen agenda. Tijd uittrekken voor iemand net zoveel als een ander, of misschien juist nog wel meer omdat je zelf dat misschien graag wilt, was niet altijd mogelijk. Dit heeft bij een paar mensen tot onbegrip geleid. En dat onbegrip zelfs tot ‘het niets meer van zich laten horen’.
Voor ons was dit vreemd. Zittend in een vreemd land, wil je
juist je verhaal vertellen en contact hebben met de mensen die je altijd om je heen hebt gehad. Zomaar een praatje maken, belangstelling hebben voor elkaar, een soort van ondersteuning. Dat men geen belangstelling heeft, terwijl je juist zo’n enorme ‘stap’ hebt gemaakt, was voor ons pas vreemd. Zeker als het mensen treft, die je jarenlang zoniet je hele leven al kent.
Volgens meerdere emigranten is dit een ‘part of the game’. Geen contact meer hebben met vrienden/familie, niet begrepen en dus maar genegeerd te worden. We moeten het ons niet aan trekken. Je kan niet iedereen naar de zin maken. Nu niet, nooit niet. Makkelijk gezegd, maar soms lastig. Relaties worden bestendigd. Negatief of juist positief.
Gelukkig voor ons hebben we met ontzettend veel mensen (gelukkig met bijna iedereen) goed en oprecht contact! Leuk blijven de kaartjes, cadeautjes met verjaardagen of zomaar spontaan, de vele emailberichten, telefoontjes, msn-getik, hyves-krabbels en skypegesprekken.
Wij vinden het leuk om het dagelijkse Nederlandse leven ‘mee te maken’. Zo lekker herkenbaar als je ver weg bent. Dus iedereen bedankt daarvoor en zoals ze het hier zouden zeggen ‘keep up the good work’!
Uiteraard heeft het nooit in mijn werkomschrijving gestaan om gedachten, bedenkingen zowel positief als negatief op een sjiek, vriendelijke manier te brengen. Gelukkig is dat in bovenstaande tekst inmiddels gedaan. Zo ter zake maandag 22 oktober is het dan zover 1 jaar in Nieuw Zeeland. Wat is dat ontzettend snel gegaan zeg. Het is hier dan tevens Labourday; een public holiday waarbij iedereen vrij is.
Met Labourday samen met Chris, Carol en kids (mede-emigranten maar dan Engelsen) naar Orere Point geweest. Het miezerde de hele dag, maar de auto’s met de achterkant naar elkaar toe gezet, de klep open en ‘BBQ-en maar.’Een papegaai boven in de boom zat de boel te bekijken. Daarna over het strand gekuierd en nog een Nederlander gesproken, die al 38 jaar hier woont. Je komt ze ook overal tegen. Daarna weer richting Auckland gereden zoals een echte zondagrijder betaamt (genieten van de natuur en uitzicht in de bergen; zonder op het verkeer achter je te letten).
Onze ‘verjaardag’ zat er weer op.
En zoals jullie hebben kunnen volgen op deze site hebben we genoeg dingen gezien en beleefd, dus daar wijd ik niet weer over uit. Het is al met al een goed jaar geweest, waarin ik niet echt veel van Nederland heb gemist. Dit komt ook dat alles nieuw, leuk en interessant is. Als je al echt iets mist, dan is het het gemak waarmee je even bij iemand aan kunt schieten voor een kop koffie of even ergens gaan eten . Een sociaal netwerk heb je hier met name in het begin natuurlijk niet.
Ook vreemd is dat je nog niet lekker verbaal kunt tieren, mopperen of domme opmerkingen maken (waar ik wel vrij goed in ben).
Zoals het nu lijkt blijven we hier nog wel een tijdje. Mir, die begint met de opleiding tot verloskundige, de jongens gaan over naar de volgende klas en ik kan lekker blijven werken. En het integreren gaat rustig verder; waarschijnlijk begint Niek straks plotseling als een geboren Kiwi in het Engels te praten en hoort ook die er helemaal bij.
Het is goed dat we deze stap hebben gemaakt. Met al zijn mindere maar ook zeer goede kanten. Het is en het blijft immers ‘beter beleven, dan altijd maar blijven dromen’.
Dat afscheid is nemen is blijkbaar een vak apart. Jammer genoeg hoe goed je ook je best ook doet, hebben een aantal mensen niet in de gaten dat het voor ons ook niet alleen vermoeiend is geweest, maar ook heel moeilijk. Dat het zo is dat het lijkt alsof je geen sturing meer hebt over je eigen agenda. Tijd uittrekken voor iemand net zoveel als een ander, of misschien juist nog wel meer omdat je zelf dat misschien graag wilt, was niet altijd mogelijk. Dit heeft bij een paar mensen tot onbegrip geleid. En dat onbegrip zelfs tot ‘het niets meer van zich laten horen’.
Voor ons was dit vreemd. Zittend in een vreemd land, wil je
juist je verhaal vertellen en contact hebben met de mensen die je altijd om je heen hebt gehad. Zomaar een praatje maken, belangstelling hebben voor elkaar, een soort van ondersteuning. Dat men geen belangstelling heeft, terwijl je juist zo’n enorme ‘stap’ hebt gemaakt, was voor ons pas vreemd. Zeker als het mensen treft, die je jarenlang zoniet je hele leven al kent.Volgens meerdere emigranten is dit een ‘part of the game’. Geen contact meer hebben met vrienden/familie, niet begrepen en dus maar genegeerd te worden. We moeten het ons niet aan trekken. Je kan niet iedereen naar de zin maken. Nu niet, nooit niet. Makkelijk gezegd, maar soms lastig. Relaties worden bestendigd. Negatief of juist positief.
Gelukkig voor ons hebben we met ontzettend veel mensen (gelukkig met bijna iedereen) goed en oprecht contact! Leuk blijven de kaartjes, cadeautjes met verjaardagen of zomaar spontaan, de vele emailberichten, telefoontjes, msn-getik, hyves-krabbels en skypegesprekken.
Wij vinden het leuk om het dagelijkse Nederlandse leven ‘mee te maken’. Zo lekker herkenbaar als je ver weg bent. Dus iedereen bedankt daarvoor en zoals ze het hier zouden zeggen ‘keep up the good work’!
Uiteraard heeft het nooit in mijn werkomschrijving gestaan om gedachten, bedenkingen zowel positief als negatief op een sjiek, vriendelijke manier te brengen. Gelukkig is dat in bovenstaande tekst inmiddels gedaan. Zo ter zake maandag 22 oktober is het dan zover 1 jaar in Nieuw Zeeland. Wat is dat ontzettend snel gegaan zeg. Het is hier dan tevens Labourday; een public holiday waarbij iedereen vrij is.
Met Labourday samen met Chris, Carol en kids (mede-emigranten maar dan Engelsen) naar Orere Point geweest. Het miezerde de hele dag, maar de auto’s met de achterkant naar elkaar toe gezet, de klep open en ‘BBQ-en maar.’Een papegaai boven in de boom zat de boel te bekijken. Daarna over het strand gekuierd en nog een Nederlander gesproken, die al 38 jaar hier woont. Je komt ze ook overal tegen. Daarna weer richting Auckland gereden zoals een echte zondagrijder betaamt (genieten van de natuur en uitzicht in de bergen; zonder op het verkeer achter je te letten).
Onze ‘verjaardag’ zat er weer op.
En zoals jullie hebben kunnen volgen op deze site hebben we genoeg dingen gezien en beleefd, dus daar wijd ik niet weer over uit. Het is al met al een goed jaar geweest, waarin ik niet echt veel van Nederland heb gemist. Dit komt ook dat alles nieuw, leuk en interessant is. Als je al echt iets mist, dan is het het gemak waarmee je even bij iemand aan kunt schieten voor een kop koffie of even ergens gaan eten . Een sociaal netwerk heb je hier met name in het begin natuurlijk niet.
Ook vreemd is dat je nog niet lekker verbaal kunt tieren, mopperen of domme opmerkingen maken (waar ik wel vrij goed in ben).
Zoals het nu lijkt blijven we hier nog wel een tijdje. Mir, die begint met de opleiding tot verloskundige, de jongens gaan over naar de volgende klas en ik kan lekker blijven werken. En het integreren gaat rustig verder; waarschijnlijk begint Niek straks plotseling als een geboren Kiwi in het Engels te praten en hoort ook die er helemaal bij.
Het is goed dat we deze stap hebben gemaakt. Met al zijn mindere maar ook zeer goede kanten. Het is en het blijft immers ‘beter beleven, dan altijd maar blijven dromen’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten