Overlevende van een vliegtuigramp


Vanochtend gaat de wekker op tijd. Nu is het Marten die eens even opzij kijkt en met een glimlach weer lekker onder de dekens duikt. Gauw ontbijten, nog steeds die havermout, en op weg naar het vliegveld.
Ruim op tijd meld ik me bij de afgelopen parkeerplaats. De bus staat klaar. Wanneer alle vrijwilligers er zijn, worden we naar de hangar van de brandweer op het vliegveld gebracht.
Inchecken, overal aantrekken en op naar de briefing. Fijn, er worden weer ‘rollen’ uitgedeeld. Ik mag de ‘crazy mad Dutch woman’ zijn. De stempel voor de rest van de oefening is weer al gegeven.
Even later rijden we het vliegveld op. Natuurlijk wachten we even op een vliegtuig die net de landing heeft ingezet en aan het eind van deze busrit komen we terecht bij het oefenvliegtuig van de brandweer van het vliegveld. Daar zijn een paar brandweermannen al druk bezig met de voorbereidingen. Een squadron van politiemensen houden de omgeving hermetisch afgesloten van de rest van het vliegveld.

Wij krijgen nog meer aanwijzingen wat we wel en vooral niet moeten doen. In ieder geval eerst wachten. De vliegtuigcrash vindt immers om 9.45 uur precies plaats. Heerlijk, dat je zulke dingen altijd op de minuut af kan plannen. De meeste slachtoffers-to-be zijn brandweerlieden. En gelukkig hebben ook de Nieuw Zeelandse brandweerlieden genoeg sterke verhalen. Als de jachtopzichter van het vliegveld ook nog eens begint, is het feest compleet. Je zal bijna vergeten dat er iets ‘ernstigs’ staat te gebeuren over een paar minuten.

Dikke rookwolken hangen boven het oefenterrein. Je zal maar net met een vliegtuig mee moeten of net landen, denk dat de schrik wel even toeslaat bij het zien van de brand.
Wij, de slachtoffers, hebben onze posities ingenomen. De sirenes van de blusvoertuigen klinken al snel. In een zeer korte tijd is de brand gedoofd. Nu het vliegtuig van binnen nog verder blussen. Als dan ook nog eens de eerste paramedici arriveren, mag ik eindelijk de crazy Dutch woman uithangen. Testcase? Hoe snel weet de politie mij van de scène en de hulpverleners weg te halen? Een piloot van Quantas Airlines is de eerste slachtoffer. Even later een ‘triage officier’. Het gaat goed. Kan rustig door gaan. Totdat die ene politieman voorbij komt en me geduldig maar resoluut meeneemt. Jammer, einde oefening voor mij.
Dan maar naar de galgenhumor van de slachtoffers die dood liggen te gaan, of zelfs al dood zijn. Geloof niet dat dit nu een directe beeld is van de werkelijkheid. Lachen is het anders wel.

Als de prio 1 en prio 2 groep eindelijk zijn afgevoerd met de ambulances naar het ziekenhuis waar Marten werkt, wordt de rest van de overlevenden van deze crash teruggebracht naar de kantine. We horen maar weer even wat voor een geluk wij hebben gehad; 91 medepassagiers zijn bij deze crash om het leven gekomen. Ik geloof niet dat je bij een echte crash je dan echt gelukkig voelt op dat moment. Maar voor nu was het een leuke belevenis. Ook oefen technisch nog een aantal zaken gezien. Maar dat is een ander verhaal. Die bewaren we voor mijn column in de nieuwsbrief van de vakbroeders bij Crisismanagement Groningen.