Opfrissen

Het is zo tien over zeven als ik het huis uitloop. Ben op weg naar de bushalte die bij de school van de jongens staat. Het beste van aan het begin van een route zitten is dat er nog genoeg plek is. Natuurlijk zoek ik, nadat de buschauffeur me heel vriendelijk heeft geholpen, een plek bij het raam.
Gedurende de rit ontstaat er een zowaar schouwspel; beleefdheden worden er onder de passagiers uitgewisseld- Hoe was je avond gisteren? Alles goed vandaag? – om daarna snel een ‘veilige plek’ op te zoeken ergens lekker alleen. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd. Een oudere vrouw praat honderduit met een Chinees meisje die nauwelijks een woord Engels spreekt. Ik vraag me af, zijn ze misschien buren? Een Maori laat zijn tatoeages zien aan een medepassagier.

Een uur later sta ik bij de universiteit in het centrum van Auckland. Mooi op tijd. Om nu direct al op je eerste dag van je nieuwe studiecarrière al te laat te komen leek me niet direct een goede start. Ga op zoek naar het lokaal. Het gebouw is relatief oud. Houtsnijwerken, duidelijk Maorisch, sieren het gebouw. Begin ook te snappen hoe de bewijzering op deze campus in elkaar zit. Het lokaal heb ik gevonden, maar helaas hangt er een papiertje op de deur met een verwijzing naar een ander gebouw, een ander lokaal.
Toch nog op tijd kom ik ook daar aan. Verschillende studenten zitten al in het lokaal te wachten. Wat een variatie. Niet alleen in afkomst, maar ook in leeftijd. Kan me niet heugen dat dit ook in Nederland het geval was. Tijdens de kennismakingsronde blijken ook nog eens 3 medestudenten voor verloskunde, aanwezig te zijn. Eentje woont ook nog eens min of meer bij ons om de hoek. Handig voor de carpoolafspraken. Maar er zijn meer overeenkomsten dan alleen de studie. Voor alle ons alle vier geldt een verandering van carrière, ergens in de 30 en allemaal 3 kinderen.

De 2-daagse opwarmingscursus ‘Academic Writing’ start. De docent, van Canadese afkomst, behandelt de stof en begeleid ons. Niet alleen tijdens de cursus, maar ook gedurende de hele studie als we dat willen. Samen met vijftien andere collega’s helpt ze studenten met hun essays, scripties, planning en wat allemaal nog meer. Het is niet alleen voor de ‘kneusjes’ maar ook voor de strebers die graag een A+ willen halen. Vraag me gelijk af waarom we in Nederland deze vorm van begeleiding nooit hebben gekend. Het idee alleen al dat het er is, is in feite al genoeg. Het geeft een soort van geruststelling. Zeker voor iemand zoals ik die niet alleen na zoveel jaar weer een studie oppakt, maar ook nog eens het Engels niet geheel machtig is.
Leer vandaag meer over het analyseren van vraagstellingen, mindmapping, effectief lezen en aantekeningen maken. We maken gebruik van de laptops die overigens in alle klaslokalen op de campus aanwezig zijn. Voor iedere student eentje. Wat een luxe! Inloggen en je hebt ook gelijk de PowerPoint presentaties, de hand-outs en je aantekeningen kunnen gelijk in Word gezet worden.

Later die middag gaan Marten en ik met de kinderen naar de broer van Sinterklaas en Zwarte Piet. De echte Sinterklaas zit natuurlijk in Nederland. Dat kan niet anders. De jongens zitten met open mond met ruim 100 andere Nederlandse kinderen alles te volgen. Wat is die Sinterklaas toch spannend en die Piet toch raar! Later, met pepernoten en een chocoladeletter in de hand, wordt er gekeken naar de film ‘Waar is de paard van Sinterklaas’ die speciaal voor deze gelegenheid in de bioscoop van Auckland voor al die Nederlandse kindertjes gedraaid wordt. De grote vraag die de kinderen natuurlijk ook erg bezig houdt, is of er ook echt cadeautjes thuis zullen zijn. Thuis gekomen blijkt dat dat het geval is. Feest!

Morgen nog een dagje school te gaan. Een opdracht inleveren en dan een lange vakantie. Het echte werk start in maart. Ik vind het leuk om alvast even ‘gesnuffeld’ te hebben en dan ook nog het idee hebben gekregen dat het nog zinvol was ook. Lang leve de opfriscursussen!