Twee dagen naar een conferentie geweest. Een verloskundige conferentie om precies te zijn. 750 vrouwen en een enkele man hadden zich verzameld in een conferentiecentrum hartje Auckland.
Wat was het leuk! Uiteraard genoeg serieuze onderwerpen behandeld, maar ook gelachen en genoeg gesnotterd. Ok, het laatste had ik wat minder last van als ‘nuchtere Nederlander’ maar ‘dikke brokken in de keel werk’ was het soms wel.
Voorbeelden? Vanochtend een zeer boeiende presentatie over het speelveld van een verloskundige. Als metafoor werd een danspodium gebruikt waar verloskundigen zich op bewogen. Strekking van het verhaal was, dat alle opties moesten bekeken en dus bewogen moest worden op het hele podium. Ze was nauwelijks uitgesproken, toen de spreekster, een vrouw achterin de 50, uit haar ‘dak’ begon te gaan bij Michael Jackson’s “Beat it”. De voorzitster van de verloskundige organisatie en een professor uit Australië bedenken zich niet en springen op het podium om mee te dansen. De overige 700 vrouwen in de zaal volgen, staan op en dansen rustig mee. Na een luid applaus beginnen een aantal Maori vrouwen te zingen om de spreekster te bedanken voor haar presentatie en haar te eren. Hoe mooi kan zo’n spontane gebaar dan zijn.
Natuurlijk ook genoeg serieuze zaken, maar de sfeer was ontzettend goed. Wat een verademing na al die ‘grijze mannenpakken conferenties’ met ‘de spring vooral niet uit de ban’ mentaliteit waar ik naar toe ben geweest in Nederland.
Een leuke paar dagen en wat een contrast met de dag ervoor!

Ja, want ik loop namelijk nu stage in het ziekenhuis. Dian, Esther en Harry (en alle andere collega’s van Marten), wees maar gerust, was er voor 99% al achter maar nu voor 110%, ik word nooit een verpleegkundige! Ik loop namelijk geen stage op de verloskundige afdeling, maar op een medische afdeling. Een voordeel heb je wel als oriënterend student; komt er iets voorbij wat je een aanleiding verschaft om maar van de afdeling af te komen, kan je die met twee handen aangrijpen. Onder de noemer ‘heb nog nooit een CT-scan gezien’, en ‘wat doet het revalidatiecentrum nu met die patiënt’ probeer je aan de afdeling te ‘ontsnappen’. Maar af en toe heb je toch nog je patiëntenzorg. Ik heb echter ook daarvoor meer tijd dan een verpleegkundige en kan rustig bij een patiënt zitten die zeer emotioneel is, omdat hij net te horen gekregen heeft dat hij nog maar een paar dagen te leven heeft. Toch is het ondanks al het andere dan toch mooi dat als je dienst afgelopen is, een paar ‘luchtkusjes’ krijgt van die patiënt omdat je gewoon geluisterd hebt. Maar nog twee dagen en dan ‘op’ naar de zwangere vrouwen en baby’s.

Vorige week heeft Toon drie keer moeten optreden tijdens de ‘juniorproductie’ op school. Swingend op het podium stond hij daar met een ‘smiley’ t-shirt aan. De kids hebben met elkaar genoten. Een uitvoering doen voor al die ouders enz. was natuurlijk erg spannend! Maar ze hebben met zijn allen er een geweldige uitvoering van gemaakt. Hier een videootje.

Zijn er nog verdere spannende dingen gebeurd? Ja, want we hebben zowaar op zo’n 150 meter te maken met een ‘landslide’. Een paar kapitale huizen op een klif dreigen (deels) naar beneden te vallen. En dus zijn er huizen onbewoonbaar verklaard, sommige woningen zijn nu niet betreedbaar en staat er nu regelmatig de media in de straat, met rechtstreekse straalverbinding. Ook hangt soms de helikopter in de lucht om van ‘de andere kant’ ook beelden te maken. Heb al uitgebreid met een paar journalisten gesproken, kon het niet laten, en de jongens vinden het spannend om een kijkje te nemen in de opnamewagens. Maar al met al hopen wij dat die huizen snel gaan. De vraag is namelijk niet of ze gaan, maar wanneer ze gaan en dat wanneer willen wij ook graag eens weten. De landslide is namelijk net op de plek waar wij normaal altijd naar het strand gaan, zwemmen en vissen. Nu is de toegang afgesloten. Begrijpelijk, niet prettig daar te zitten als er net een huis en/of boom naar beneden komt, maar nu met het mooie weer in het voooruitzicht….
Kortom wordt vervolgd! Hier een paar foto’s.