Weer een paar dagen op pad

Zo zaterdag moest het maar weer eens zijn. Marten had 3 dagen achter elkaar vrij, de jongens hebben schoolvakantie en wat doe je dan in zo’n geval? Een paar dagen weg.Eerst maar eens kijken op de kaart. Waar zijn we nog niet geweest? En nog geen sneeuw gezien dit jaar dus de combinatie maakte dat we naar Mount Taranaki (vulkaan) aan de westkust wilden. Het skiseizoen is op Taranaki dan al wel afgelopen, maar er was nog steeds

Heritage trail

sneeuw op de berg op loopafstand zo verzekerde iemand van de skivereniging aldaar ons. Een stukje lopen deert ons (natuurlijk) niet, dus overnachtingen geboekt in de lodge van de

Bos Damper Falls

skivereniging die op zo’n 1600 meter hoogte zit. De dag voordat we weggingen kregen we te horen dat we die enige gasten waren.

Damper Falls

Dat hield dus in dat we ergens bij een benzinepomp de sleutel op moesten halen van het hek en de lodge, en dus zelf de elektriciteit en water moesten aansluiten. Prima toch!

Zaterdag vroeg op. Kids waren natuurlijk al wakker en helemaal hieperderpiep. Op naar de winkel om broodjes voor onderweg te halen en rijden maar. We hadden zo’n 420 km vandaag voor de boeg en dan ook nog eens met een route die niet het snelste zou zijn, maar wel de mooiste. En natuurlijk gaan we voor het mooiste. Heenweg zijn we dus via 150 km lange de Heritage trail naar Mount Taranaki gegaan. Deze route ging door de Tagarakau Gorge en de hoger gelegen delen van de Whanganui River. Veel verschillende bomen gezien: Rata, Rewarewa, Rimu, Tawa, Kamahi en Kowhai, maar gelukkig rond de toppen van de bergruggen groeien de voor ons ook wel bekende berken. Veel boomvarens en cypergras. Dit gebied is het grootste loofbos van het Noordereiland. Veel bochten, gravel, historie onderweg, waar we jammer genoeg geen tijd voor hadden, uitzichten en bijna geen andere auto’s. Tuurlijk nog even gestopt bij de hoogste watervallen op het Noordereiland, de ‘Damper Falls’. Eerst nog een stuk door de weilanden heen lopen, tussen de koeien en schapen door, waar Niek alleen maar oog had voor de poep en maar riep dat het vieze beesten waren. Hoezo, het wordt een stadsjongen? We hadden niet enorme strak blauwe luchten onderweg, maar gelukkig konden we wel de centraal gelegen vulkanen zien (zoals Mount Ruapehu) aan de ene kant, en Taranaki aan de andere kant. Mooi hoor!In Stratford op zoek naar een Shellstation. Sleutels ophalen. Het was al aan het eind van de middag, dus tijd om de ‘bult’, in goed Gronings, op te gaan. Mooi park, en ja Henriette ook hier kunnen we nog parkieten gaan spotten. We hebben ze vanuit de auto zelfs gezien! Centrale parkeerplaats op, hek openen en verder door rijden. We kwamen aan bij een klein plateautje waar we de auto konden parkeren. Gelukkig was er een ‘fox’. Spullen daar opgelegd en zelf moesten we via een vallei, rustig doorlopen, mond dicht ivm lawine gevaar, het huis bereiken. Mooie lodge! Zeer grote keuken, woonkamer met pooltafel, steoreo-installatie, tv-ruimte en genoeg kamers en bedden om uit te kiezen. Dat we uiteindelijk toch allemaal op een kamer eindigden had eigenlijk meer met de storm te maken die later die avond om de vulkaan ‘denderde’. Toon vond het toch wel eng. Bovendien kan zo’n vulkaan uitbarsten, net zoals Mount Ruapehu toch vorige week? Dan is het natuurlijk een stuk veiliger met je broers en pa en ma om je heen. Tuurlijk had Toon helemaal gelijk. En deze mama checkte eerst maar eens de veiligheidsprocedures en de noodtelefoon. Konden we later allemaal lekker slapen!

Op de 2518 m hoge vulkaan in het midden van het nationaal park Egmont zaten we dus zelf op ruim 1600 meter hoogte. Letterlijk midden in de wolken. De Maori achtten de hogere delen van de berg tapu (heilig). Volgens een van de bekendste legenden van Noordereiland leefde Taranaki ooit met de andere vulkanen in het midden van het Noordereiland. Opeen dag, toen Tongariro (een vulkaan) weg was, verleidde Taranaki zijn mooie vrouw, Pihanga. Toen Tongariro terugkeerde, ontplofte hij (letterlijk) van jaloezie. Taranaki maakte dat hij wegkwam en trok een geul voor de Whanganui River tijdens zijn aftocht naar de kust, waar hij nog altijd huilt om zijn verloren liefde. Al gauw ontsprong er een heldere stroom op Tongariro, die de groene wouden in de vallei van water

voorzag en deze wond opvulde en heelde. Op die manier is de Whanganui River ontstaan. Taranaki is een van de 3 vulkanen die in zuidelijke richting een lijn vormen vanaf New Plymouth. Taranaki ontstond waarschijnlijk ongeveer 70.000 jaar geleden en barstte in 1755 voor het laatst uit. Taranaki is de ‘vaakst beklommen berg’in Nieuw Zeeland.

De kans op bewolking en dus ook de hele dag regen op zondag was eigenlijk heel groot. Het aantal mm regen wat hier valt is het meeste van Nieuw Zeeland. En dat hebben we dus bijna de hele dag gemerkt. Mist en veel regen hebben we gehad. Van ons geplande tripje naar de sneeuw kwam dus helemaal niks van. Maar we hebben ons prima vermaakt. Stereo op standje hard, toch geen buren, en de pooltafel binnen handbereik. Maar we hebben nog wel even buiten gewaagd. Blij dat we zondag niet verder hoefden te reizen! Onze vallei was veranderd in een snelstromende rivier die we door hadden moeten waden op kniehoogte, en het pas ernaar toe was versperd door verscheidene watervallen. Op zo’n moment kan de natuur toch prachtig zijn, maar tegelijkertijd ook een beetje bedreigend. Maar goed. We hoefden niet weg, kortom we gingen maar weer lekker het huis in en schonken ons nog een kopje thee in. Vanaf de top hadden we vanaf het eind van de middag mooi uitzicht, maar het beloofde vergezicht dat we zelfs de toppen van het Zuidereiland en natuurlijk de vulkanen in het Tongariro National Park op het Noordereiland zouden kunnen zien, bleef echter uit. Niet helder genoeg.

Bij het wakker worden, natuurlijk gelijk het weer gecheckt. Droog. Mooi. De watervallen? Niet meer aanwezig. Nog beter. Hopelijk dus met droge voeten naar de auto. En dat is ook gelukt. Wel koud, en met volle handen want de fox werkte niet mee. Dus alles moesten we al klauterend zelf dragen. Op naar New Plymouth, waar we de sleutels moesten inleveren bij een

benzinepomp aldaar. Rondgewandeld over de boulevard. Hoge golven! De omgeving van New Plymouth staat bekend om zijn goede surfstranden. De branding zo bekijkend, konden we ons dat wel voorstellen. De stad zelf bracht ons niet echt in ‘beroering’. Maar dat we voor de steden niet in Nieuw Zeeland moeten zijn, daar waren we natuurlijk al over uit. Via de kustroute met wat pauzes weer op weg naar Auckland. Kortom, in een paar dagen tijd, weer een stukje Nieuw Zeeland gezien.

NB De zomertijd is hier alweer ingegaan. We lopen nu 11 uur op jullie vooruit!