Van Hokianga tot Kohukohu
We hebben vandaag maar een korte rit voor de boeg. We rijden via Opononi, een kleine ‘badplaats’. Deze plaats is voornamelijk bekend om dolfijn Opo die jaren geleden met kinderen speelde maar werd helaas gedood door vissers. Een beeld markeert het dolfijnengraf voor Opononi’s pub. We parkeren onze auto vlakbij dit beeld, steken de straat over waar de boot al klaar ligt om ons naar de zandduinen te brengen.
We gaan namelijk zandsleeën. Zodra de jongens een ‘board’ in handen hebben, ‘klimmen’ ze al snel de zandduinen op om de eerste keer voorzichtig ervan af te glijden.
De eerste keer voorzichtig, want daarna gaat het steeds sneller. Wij proberen het ook natuurlijk. Het is geweldig! Enige nadeel is dat we hijgend de duinen beklimmen, twee stappen voorruit, een stap achteruit, moeten uitpuffen bovenop de duin om vervolgens zandhappend naar beneden te gaan. Marten met een duik, Joke met een extra koprol, Mirjam gaat nog eens extra door een zandbult heen, want je kan immers niet overal genoeg zand hebben zitten, en Henriette gebruikt liever de remmen (voeten) want je moet er lang genoeg van proberen te genieten, toch?
Als we uitgesleed zijn en ook de zon veel te fel begint te schijnen, besluiten we de boot terug te nemen. We gaan op weg naar Rawene waarvandaan de ferry vertrekt zodat wij zonder een omweg te nemen aankomen in Kohukohu.
We hebben vandaag maar een korte rit voor de boeg. We rijden via Opononi, een kleine ‘badplaats’. Deze plaats is voornamelijk bekend om dolfijn Opo die jaren geleden met kinderen speelde maar werd helaas gedood door vissers. Een beeld markeert het dolfijnengraf voor Opononi’s pub. We parkeren onze auto vlakbij dit beeld, steken de straat over waar de boot al klaar ligt om ons naar de zandduinen te brengen.
We gaan namelijk zandsleeën. Zodra de jongens een ‘board’ in handen hebben, ‘klimmen’ ze al snel de zandduinen op om de eerste keer voorzichtig ervan af te glijden.
De eerste keer voorzichtig, want daarna gaat het steeds sneller. Wij proberen het ook natuurlijk. Het is geweldig! Enige nadeel is dat we hijgend de duinen beklimmen, twee stappen voorruit, een stap achteruit, moeten uitpuffen bovenop de duin om vervolgens zandhappend naar beneden te gaan. Marten met een duik, Joke met een extra koprol, Mirjam gaat nog eens extra door een zandbult heen, want je kan immers niet overal genoeg zand hebben zitten, en Henriette gebruikt liever de remmen (voeten) want je moet er lang genoeg van proberen te genieten, toch?
Als we uitgesleed zijn en ook de zon veel te fel begint te schijnen, besluiten we de boot terug te nemen. We gaan op weg naar Rawene waarvandaan de ferry vertrekt zodat wij zonder een omweg te nemen aankomen in Kohukohu.
Rawene staat in de toeristenboeken omschreven als ‘schilderachtig’. Wij zijn van mening dat je niet alles moet geloven wat er geschreven staat. We slapen deze avond in ‘The Tree House’. Een aanrader. In een zeer grote tuin liggen verschillende cabines verscholen. Diverse vogels vliegen weer om ons heen, de kids voeren vandaag de eenden, kippen en de schapen.
Naar Cape Reinga
De volgende dag hebben we een langere route te gaan. Via de toeristenroute zijn we op weg naar Cape Reinga. Reinga, wat ‘onderwereld’ betekent, verwijst naar het Maori-geloof dat de geesten van de doden zich hier voor hun reis naar Hawaiki opmaken. De wortels van een oude pohutukawaboom op de punt van de kaap zouden het vertrekpunt voor deze geesten zijn. Van Cape Reinga zie je over Columbia Bank de Tasmanzee in de Grote Oceaan overgaan.
Als we rechtstreeks naar Cape Reinga rijden vinden we het extreem rustig op de weg, zeg maar het gravelpad. Maar aangekomen op plaats van bestemming zijn er zomaar veel toeristen. Dus een andere route en waarschijnlijk hier eerst aan het zandsleeën geweest?
Naar Cape Reinga
De volgende dag hebben we een langere route te gaan. Via de toeristenroute zijn we op weg naar Cape Reinga. Reinga, wat ‘onderwereld’ betekent, verwijst naar het Maori-geloof dat de geesten van de doden zich hier voor hun reis naar Hawaiki opmaken. De wortels van een oude pohutukawaboom op de punt van de kaap zouden het vertrekpunt voor deze geesten zijn. Van Cape Reinga zie je over Columbia Bank de Tasmanzee in de Grote Oceaan overgaan.
Als we rechtstreeks naar Cape Reinga rijden vinden we het extreem rustig op de weg, zeg maar het gravelpad. Maar aangekomen op plaats van bestemming zijn er zomaar veel toeristen. Dus een andere route en waarschijnlijk hier eerst aan het zandsleeën geweest?
Cape Reinga bekeken, daarna door naar onze hostel. Op zo’n tien minuten lopen van de hostel ligt Henderson Bay: poeltjes en roze strand. We zwemmen, zien vissen en zeesterren en vinden mooie schelpen. Mooie afsluiting van deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten