Als ik de rekening wil betalen van de hostel in Henderson Bay, kom ik uitgebreid in gesprek met de vorige eigenaresse van deze hostel. Ze heeft net de hostel verkocht aan haar zoon en schoondochter, maar heeft deze gerund tot haar 80ste! Dat ze al over de tachtig is, dat is niet wat je haar zou geven. Ze is samen met haar man ongeveer twintig jaar geleden met deze hostel begonnen. Vaak stonden er lifters aan de kant van de weg, die naar Cape Reinga wilden of er net vandaan kwamen, die geen slaapplaats hadden. Uit behulpzaamheid bood ze haar garage aan, maar langzaam werd het huis veranderd in een hostel. Het huis had haar man gebouwd. Ze was nog steeds niet eens met de stijl ervan, maar ze moest toegeven dat de wind nog steeds niet door alle nissen en torentjes die het huis heeft, geen vat had op huis zoals de bedoeling van haar man was. Ze vertelt verhalen over haar jeugd. Het jagen op possums, het vele vissen en het zoeken naar voedsel in de bossen om maar wat eten op tafel te krijgen. Even later draagt ze gedichten voor van Engelse dichters die haar lerares op de lagere school haar al rokend vol vuur en vlam had geleerd. Een mooie ontmoeting waar helaas een einde aan moet komen; de rest zit al een geruime tijd in de auto op me te wachten.
Ninety mile Beach
Als eerbetoon aan de schoen om te dragen in Nieuw Zeeland: Jandals! Oftelwel teenslippers.
Even 'kunstzinnig' plassen. Op het toilet van Hundertwasser.
We gaan weer naar ‘beneden’, op weg naar Paihia waar we nog een paar dagen zullen blijven. Een van de honderd-en-een dingen’ die je moet doen hier in Nieuw Zeeland is over de Ninety Mile Beach rijden. Afgeraden wordt om deze ‘weg’ in een gewone personenauto te nemen, maar zo eigenwijs als we zijn, dus toch maar gewoon doen onder de noemer ‘als de bussen dat kunnen’ en dan natuurlijk voor het gemak maar even vergeten dat die ook 4-wheel aandrijving hebben natuurlijk…
Maar als toerist moet je deze route ooit eens genomen hebben. Zo zijn er genoeg dagjesmensen dus. Het blijkt later zowaar ‘drukker’ te zijn dan op de doorgaande weg. Ninety Mile Beach is eigenlijk maar 96 kilometer of te wel 60 miles lang. Dit is het langste strand van Nieuw Zeeland. Sommige zandduinen hebben hier een hoogte van 143 meter.
Na een poos over een gravelweg te hebben gereden, komen we aan bij het strand. Kunnen we er eigenlijk wel op? Onze reisgids vermeldt tussen twee uur voor en 2 uur na laag water. Geen flauw idee wat het getij nu is. Na wat lichte protesten van manlief gaan we toch het strand op. Zitten we vast, dan zitten we vast. Maar als dat het geval is ben ik bang dat de vrouwen hier in de auto moeten duwen. Maar het rijdt goed op het strand. Zelfs beter dan op de weg. Het is eerder oppassen geblazen met het ‘vele verkeer’ die we tegenkomen.
Maar lekker doorrijden is een ding. Van het strand afkomen is iets anders. We hebben geen flauw idee waar we dat kunnen. Een van de vissers die we onderweg tegen komen wijst ons de weg en waarschuwt ook gelijk even voor de sporen die de bussen maken. Het gaat allemaal goed en even later zitten we op de ‘normale’ weg en stoppen we bij een benzinepomp om een ijsje te halen. Na weer een stukje te hebben gereden, besluiten we een ‘rustmoment’ in te lassen bij Cable Bay. We konden de verleiding even niet weerstaan. Goudgele stranden, mooie golven en ook nog eens een shop waar we koffie kunnen halen. Pas twee uren later en drie natte kids rijker gaan we weer verder. Als we in Paihia aankomen is het overduidelijk dat dit gebied het toerisme succesvol heeft omarmd.
Paihia begon in 1823 als een missiepost. Nu is het samen met de even verderop gelegen plaats Russels een plek voor de sportvisserij, het spotten van/zwemmen met dolfijnen, maar ook het snorkelen en kajakken. Onze appartement opgezocht, het dorp verkend en ons in geschreven voor de ‘dolfijnentocht’ de volgende dag.
Maar als toerist moet je deze route ooit eens genomen hebben. Zo zijn er genoeg dagjesmensen dus. Het blijkt later zowaar ‘drukker’ te zijn dan op de doorgaande weg. Ninety Mile Beach is eigenlijk maar 96 kilometer of te wel 60 miles lang. Dit is het langste strand van Nieuw Zeeland. Sommige zandduinen hebben hier een hoogte van 143 meter.
Na een poos over een gravelweg te hebben gereden, komen we aan bij het strand. Kunnen we er eigenlijk wel op? Onze reisgids vermeldt tussen twee uur voor en 2 uur na laag water. Geen flauw idee wat het getij nu is. Na wat lichte protesten van manlief gaan we toch het strand op. Zitten we vast, dan zitten we vast. Maar als dat het geval is ben ik bang dat de vrouwen hier in de auto moeten duwen. Maar het rijdt goed op het strand. Zelfs beter dan op de weg. Het is eerder oppassen geblazen met het ‘vele verkeer’ die we tegenkomen.
Maar lekker doorrijden is een ding. Van het strand afkomen is iets anders. We hebben geen flauw idee waar we dat kunnen. Een van de vissers die we onderweg tegen komen wijst ons de weg en waarschuwt ook gelijk even voor de sporen die de bussen maken. Het gaat allemaal goed en even later zitten we op de ‘normale’ weg en stoppen we bij een benzinepomp om een ijsje te halen. Na weer een stukje te hebben gereden, besluiten we een ‘rustmoment’ in te lassen bij Cable Bay. We konden de verleiding even niet weerstaan. Goudgele stranden, mooie golven en ook nog eens een shop waar we koffie kunnen halen. Pas twee uren later en drie natte kids rijker gaan we weer verder. Als we in Paihia aankomen is het overduidelijk dat dit gebied het toerisme succesvol heeft omarmd.
Paihia begon in 1823 als een missiepost. Nu is het samen met de even verderop gelegen plaats Russels een plek voor de sportvisserij, het spotten van/zwemmen met dolfijnen, maar ook het snorkelen en kajakken. Onze appartement opgezocht, het dorp verkend en ons in geschreven voor de ‘dolfijnentocht’ de volgende dag.
Weer picknicken. En Marten smeert weer eens de boterhammen.
We gaan mooi op tijd naar de boot. Natuurlijk willen we een plek hebben vooraan op het dek. Een van de beste plekken om de dolfijnen te kunnen spotten. De jongens vinden het allemaal maar spannend. Een snelle boot, de golven en als dan ook nog eens de dolfijnen te zien zijn, wordt het allemaal bijna te veel. Waar moet je kijken als je een school dolfijnen ziet, de met de boot mee zwemmen en de nodige sprongen maken? Niek roept opgewonden dat hij het erg jammer vindt dat hij zijn hengel niet heeft meegenomen. “Dan hadden we er eentje kunnen vangen, he mama??”
De rest van de tocht is leuk, maar het hoogtepunt is toch echt geweest. De ‘hole in the rock’ is als enige nog een beetje interessant.
De rest van de tocht is leuk, maar het hoogtepunt is toch echt geweest. De ‘hole in the rock’ is als enige nog een beetje interessant.
+van+Kopie+van+DSC06117.JPG)
+van+Kopie+van+DSC06094.JPG)
+van+Kopie+van+DSC06093.JPG)
Op de terugweg stappen we in plaats van Paihia uit in Russell. Russell is een historisch stadje en ligt aan de overkant van de baai, tegenover paihia. Het was de bedoeling dat deze plek de hoofdstad van Nieuw Zeeland zou gaan worden. Maar negen maanden later werd alsnog Auckland uitgeroepen als hoofdstad. Dit had voor Russell het gevolg dat het economisch slechter met dit stadje ging. Er ontstond hierdoor onvrede onder de Maori en in 1845 plunderden zij de stad onder leiding van stamhoofd Hongi Hika. Een jaar later was de stad weer herbouwd.
Een leuk stadje om rond te slenteren, winkeltjes te bekijken, terrasjes te bezoeken of op het strand bijvoorbeeld schelpen te zoeken.
Een bootje brengt ons aan het eind van de middag weer terug naar Paihia. Lekker uiteten geweest en de boel wat opgeruimd. We moeten redelijk op tijd weg. Nog van alles bekijken voordat we richting Auckland gaan.
Een leuk stadje om rond te slenteren, winkeltjes te bekijken, terrasjes te bezoeken of op het strand bijvoorbeeld schelpen te zoeken.
Een bootje brengt ons aan het eind van de middag weer terug naar Paihia. Lekker uiteten geweest en de boel wat opgeruimd. We moeten redelijk op tijd weg. Nog van alles bekijken voordat we richting Auckland gaan.
De 'Duke' kreeg de eer om als eerste alcohol te mogen schenken.
We worden ook deze ochtend wederom gewekt door de bussen die door straat rijden om de toeristen op te halen voor hun dagje ‘Cape Reinga’, Hokianga, Waipoua Forest of een combinatie ervan. Er gaan nogal wat mensen mee! Wij hebben dit alles al bekeken, maar op ons lijst ontbreekt ‘Treaty of Waitangi grounds’ oftewel het grondgebied waar het Verdrag van Waitangi, het stichtingsoorkonde van Nieuw Zeeland, is getekend.
We bezoeken het Treaty House, de Maori Meeting House, bekijken de Mgatokimatawhaoru kano, vernoemd naar de kano waarin Kupe Nieuw Zeeland ontdekte, die plaats biedt aan 120 strijders en wordt ieder jaar op Waitangi Day te water gelaten.
Even een stukje geschiedenis dus!
We bezoeken het Treaty House, de Maori Meeting House, bekijken de Mgatokimatawhaoru kano, vernoemd naar de kano waarin Kupe Nieuw Zeeland ontdekte, die plaats biedt aan 120 strijders en wordt ieder jaar op Waitangi Day te water gelaten.
Even een stukje geschiedenis dus!
Voordat we weer thuis zijn, het wassen en de koffers inpakken tegelijk weer kan beginnen voor onze volgende bestemming the Great Barrier Island, maken we nog even een ‘d-tour’ om nog maar eens bij de mooie zandstranden hier te kunnen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten